Faktem powszechnie znanym jest sytuacja, w jakiem znajduje się publiczna służba zdrowia. Wprowadzane limity, kilkumiesięczne, a nawet kilkuletnie terminy oczekiwania na procedury lecznicze, a w szczególności rehabilitację, pozbawiają pacjentów możliwości niezbędnego leczenia.
Oczekiwanie na leczenie ze środków publicznych, często uniemożliwia skuteczny powrót do zdrowia, co można osiągnąć poddając się leczeniu prywatnemu w odpowiednim terminie. Celem uzyskania poprawy stanu zdrowia, powód zmuszony był rozpocząć rehabilitację w ramach prywatnego leczenia.
Poszkodowany ma prawo wyboru w zakresie sposobu leczenia, jeżeli jest ono konieczne ze względu na sytuacje w opiece zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, w szczególności czas oczekiwania na leczenie czy zastosowanie odpowiednich procedur. Sytuacja taka może mieć miejsce z powodu wyczerpania limitów, długi okres oczekiwania na leczenie czy braku finansowania niektórych procedur. Poszkodowany nie może zostać pozbawiony właściwego leczenia w odpowiednim terminie. Naprawienie szkody, która stanowi następstwo czynu niedozwolonego nie może być uzależnione od ubezpieczenia zdrowotnego, które funkcjonuje przecież zupełnie w innym celu. Skorzystanie z art. 444 § 1 k.c. nie sposób wiązać z potencjalną możliwością skorzystania z usług publicznej służby zdrowia.
Zgodnie bowiem z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, okolicznością sprzeciwiającą się uwzględnieniu żądania poszkodowanego wyłożenia z góry przez zobowiązanego do naprawienia szkody sumy potrzebnej na koszty leczenia nie jest wykazanie, że poszkodowany objęty jest finansowaniem świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych. Przepis art. 444 § 1 zd. 2 k.c. ani nie warunkuje uwzględnienia przewidzianego nim żądania od istnienia potencjalnej możliwości pokrycia kosztów leczenia ze środków publicznych, ani tym bardziej nie uzależnia jego uwzględnienia od wykazania przez poszkodowanego negatywnej okoliczności, a mianowicie, że koszty leczenia nie zostaną opłacone ze środków publicznych. (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt I CSK 384/07). Powyższe dotyczy wyłożenie z góry sum potrzebnych na koszty leczenie, jednak przytoczone tam argumentacja, z oczywistych przyczyn winna mieć zastosowanie również do zwrotu kosztów już poniesionych przez poszkodowanego.
