Pacjent, który został zarażony chorobą zakaźną, m. in. żółtaczką, ma prawo dochodzić roszczeń na drodze sądowej lub pozasądowej: ubiegać się o odszkodowanie, zadośćuczynienie oraz rentę. Zakażenie w szpitalu to coraz częstsze zdarzenie, którego nie można bagatelizować. Do zakażenia żółtaczką, wirusem HIV lub gronkowcem są kwestiami nad wyraz kontrowersyjnymi w prawie medycznym. Może dojść do niego między innymi poprzez zabrudzenia rany otwartej zakażonym tamponem, chustą lub specjalistycznym narzędziem chirurgicznym podczas operacji. Osoba zakażona może ubiegać się w drodze postępowania cywilnego o przyznanie odszkodowania od placówki medycznej, w której doszło do zdarzenia, zadośćuczynienia lub renty. Warunkiem koniecznym ubiegania się o odszkodowanie jest uzasadnienie, iż rozstrój ciała i zdrowia został wywołany pobytem i leczeniem w danym zakładzie opieki zdrowotnej. Dochodzenie swoich roszczeń na drodze sądowej to wystąpienie z powództwem przed sąd powszechny w celu wydania orzeczenia o przyznanie odszkodowania lub zadośćuczynienia za doznane szkody. Niestety postępowanie cywilne często bardzo się przeciąga, mogąc trwać nawet kilka lat oraz jest kosztowne. Poszkodowani mają jednak drugą drogę do wyboru, znacznie łatwiejszą, szybszą i mniej kosztowną. W celu ułatwienia dochodzenia roszczeń pacjenci mogą wystąpić przeciwko świadczeniodawcom medycznym przed wojewódzkimi komisjami do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Jest to tryb postępowania o charakterze administracyjnym. Dochodzenie roszczeń w tym trybie musi dotyczyć zdarzeń medycznych, do których doszło w zakładzie opieki zdrowotnej. Pacjent może żądać odszkodowania za poniesione wydatki związane z zakażeniem, takie jak koszty leczenia, pobytu w placówce medycznej, specjalistyczne wizyty lekarskie czy zabiegi rehabilitacyjne. Należy jednak wykazać, iż stosowanie leczenia i zabiegów nie wchodzących w zakres świadczenia z tytułu ubezpieczenia społecznego jest niezbędne. Zadośćuczynienie przysługuje za doznaną krzywdę poszkodowanego. Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę, lub ma jego żądanie zasądzić ową kwotę na wskazany przez poszkodowanego cel społeczny. Poszkodowany ma prawo ubiegać się o rentę, gdy częściowo lub całkowicie utracił zdolność do wykonywania pracy zarobkowej, zwiększyły się jego potrzeby, albo zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość. Uściślając, uszkodzenie ciała bądź rozstrój zdrowia były przyczyną pozbawienia możliwości pracy zarobkowej i innych korzyści.